W celu kontroli dostępu albo realizacji innych usług, nierzadko wykorzystywane są wielorakiego typu karty. Najstarszym i najtańszym typem kart są karty z paskiem magnetycznym, obecnie coraz częściej wypierane poprzez karty chipowe. Jedne i drugie mają poważną wadę – wymagają kontaktu z urządzeniem dokonującym odczytu. Sporo poręczniejsze w tym względzie są karty zbliżeniowe – dzisiaj tak entuzjastycznie użytkowane w bankowości.
Zastosowanie kart zbliżeniowych umożliwia zdalny odczyt zawartości karty, dzięki czemu nie trzeba jej wkładać do skanera (jak w przypadku karty chipowej) lub przeciągać przez odpowiednią szczelinę (karty magnetyczne). Oszczędzamy w taki sposób czas dając za przykład w trakcie dokonywania wpłaty.
Karty RFID prócz układu elektronicznego, posiadają antenę nadawczo-odbiorczą, najczęściej w formie pętli indukcyjnej. Czytnik, przy użyciu anteny nadawczej, generuje falę elektromagnetyczną, która powoduje powstawanie siły elektromotorycznej w antenie karty. Ta porcja energii jest składowana w kondensatorze i służy do zasilenia elektroniki karty zbliżeniowej.
Układ elektroniczny karty bierze energię z kondensatora i wyzwala odpowiedni sygnał, wysyłając go poprzez antenę karty w chwili, gdy skaner nie nadaje. W tym czasie nasłuchujący czytnik odbiera sygnał i dokonuje przetwarzania informacji z karty.
Poprzez lata plastikowe karty modyfikowały własne przeznaczenie oraz technologię, w której zostały stworzone zwiększając w taki sposób bezpieczeństwo użytkowania.